[Fic Yaoi KnB] Drug (AkaKuro) - END -

สวัสดีคะ ยินดีต้อนรับผู้ที่หลงเข้ามาเนอะ 

เรียกเราว่า เซย์ หรือ เซย์ยู (Seiyuu) ก็ได้คะ เพราะนั่นคือนามปากกาของเรา

ฟิคเรื่องนี้เราได้นำชื่อตัวละครมาจาก อนิเมะเรื่อง Kuroko No Basketball  คะ

อิมเมจ ลักษณะนิสัยไม่ตรงกับในเรื่อง เพราะเซย์แต่งตามใจตัวเอง ดังนั้นอย่ายึดติดกับอิมเมจในอนิเมะคะ

ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิค ชาย x ชาย ใครไม่ชอบกด x มุมขวาบนออกไปได้เลยคะ

ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิค แดงดำ หรือ AkaKuro ใครชอบคู่นี้มาพูดคุยและติดตามกันได้

ฟิคเรื่องนี้ได้ลงไว้แล้วในเวปธันวลัย และเซย์พึ่งจะเอามาลงเด็กดีให้ได้อ่านกันคะ

ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจถ้าเจอเรื่องนี้ที่เวปธันวลัยนะคะ 

ชื่อเต็มของเรื่อง  Drug เสพติดรักร้ายนายจอมยั่ว

โค้ดลับของเซย์ :: โชงิกับกรรไกรและวนิลาเชค 

บทนำ

“ขอร้องละ เท็ตสึยะ นายก็รู้ว่าถ้าฉันไม่เอาเงินไปใช้หนี้มัน มันต้องฆ่าฉันทิ้งแน่ๆ” ไฮซากิที่มาหาร่างบอบบางของผมถึงที่โฮสคลับซึ่งผมกำลังทำงานอยู่ในช่วงกลางคืน กุมมือผมไว้แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

“นายก็รู้ว่าฉันเองก็ต้องใช้เงินเหมือนกัน” ผมตรงหน้าตอบกลับร่างสูงไปด้วยความลำบากใจ ความจริงผมกับไฮซากิเป็นเพื่อนกันมานานพอสมควร... ก็ตั้งแต่ที่ผมเริ่มมาทำงานที่โฮสคลับแห่งนี้นี่ละ

“นี่นายไม่คิดจะช่วยเพื่อนหน่อยหรือไงวะ” ไฮซากิสะบัดมือของผมทิ้ง ก่อนจะสบถออกมาอย่างหงุดหงิดและเสียอารมณ์

“ถ้าฉันเกิดมารวย และไม่มีภาระฉันก็คงจะช่วยนายไปแล้ว ไฮซากิ...” ผมมองหน้าของร่างสูงตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ถ้านายไม่ให้เงินฉันยืม ก็อย่ามาเรียกฉันว่าเพื่อนอีก!!!” ไฮซากิมองจ้องหน้าเพื่อนตัวเล็กอย่างผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมสะเทือนหรือรู้สึกอะไรเลยสักนิด

“ก็แล้วแต่นายแล้วกัน มีธุระแค่นี้ใช่มั้ย ฉันจะได้ไปทำงานต่อ...” ผมยังคงพูดด้วยสายตาเรียบเฉบเหมือนเคย จนทำให้ร่างสูงตรงหน้าถึงกับกำหมัดแน่น

“จำเอาไว้เลยนะเท็ตสึยะ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!!!” ทันทีที่พูดจบร่างสูงของชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่ที่ชื่อไฮซากิก็เดินออกไปจากโฮสคลับทันที

“ทำแบบนี้มันจะดีแล้วหรอคุโรโกจจิ...” น้ำเสียงอันร่าเริงสดใสของเพื่อนร่วมงานที่มีเรือนผมสีทองสว่างสดใสที่เข้ากันกับใบหน้าและนิสัยของเจ้าตัวดังขึ้นด้านหลังผม

“ดีแล้วละ นายก็รู้นี่ว่าฉันเองก็มีภาระที่ต้องรับผิดชอบ... คิเสะ” ผมหันไปตอบคิเสะด้วยใบหน้าเรียบเฉย พลางมองใบหน้าและชุดยูกาตะของคนตรงหน้าที่วันนี้ดูดีกว่าหลายวันที่ผ่านมา สายตาของผมทำให้คนตรงหน้าถึงกับเขินอายและหน้าแดง

“คุโรโกจจิ อย่ามองฉันด้วยสายตาเร้าร้อนอย่างนั้นสิ เดี๋ยวก็จับกดซะนี่...” คิเสะมองผมด้วยสายตาทะเล้น

“ตลกน่า... ล้อเล่นแค่นี้ไม่ได้... เจ้เค้าให้นายใส่ไอ้ชุดแบบนี้สินะ =__=” ผมถามคิเสะพลางใช้สมองขบคิดไปด้วย ยูกาตะลายประหลาดๆ แต่สวยและดูดีมีสไตล์ทำให้ผมรู้ได้ไม่ยากว่าใครทำ และเอามาให้คิเสะสวมใส่

“และคุโรโกจจิจะต้องใส่ด้วยนะ รีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวจะได้เวลาคลับเปิดแล้วน้า” ว่าจบคิเสะก็เอื้อมมือมาดึงข้อมือผมให้เข้าไปในคลับและตรงไปยังห้องแต่งตัวทันที

ปึก!!!!

“นี่แกคิดจะเบี้ยวไปถึงเมื่อไหร่วะ ไอ้ไฮซากิ พวกฉันไม่ได้ใจเย็นพอจะให้แกเลื่อนไปอีกเป็นครั้งที่สามหรอกนะ” ทันทีที่ร่างสูงของไฮซากิไปพ้นจากโฮสคลับได้ไม่นาน ก็โดนคนกลุ่มหนึ่งลากคอไปยังตรอกที่ลับตาคนทันที

“ฉันไม่ได้คิดจะเบี้ยวพวกแกหรอกอาโอมิเนะ!! ฉันแค่ขอเวลาสักหน่อย” ไฮซากิตะคอกกลับไปหาอาโอมิเนะ ผู้ซึ่งมีเรือนผมสีน้ำเงินเข้ม และดวงตาคมเรียวสีเดียวกับสีผม อีกทั้งผิวยังคล้ำ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงของอาโอมิเนะดูด้อย มันกลับดูลึบลับและน่าค้นหาเข้าไปอีก

“ฉันคิดว่าแกคงต้องไปคุยกับอาคาชิเองซะละมั้ง!!” อาโอมิเนะตะคอกใส่หน้าไฮซากิ ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องของเขาลากตัวไฮซากิไปขึ้นรถ เพื่อไปหาอาคาชินั่นเอง

ผลั่ก!!!

ตุบ!!

“โอ้ย!!! เบาๆ หน่อยสิวะ” ไฮซากิที่โดนผลักไปนั่งคุกเข่ากับพื้นพรมภายในห้องทำงานขนาดใหญ่ ก่อนจะหันไปว่าลูกน้องของอาโอมิเนะที่ผลักจนเขาล้มลง

“นี่อะไรน่ะ... ไดกิ” น้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความดุดันของคนพูด ทำให้ไฮซากิถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่าฝืดๆ

“ก็ไอ้เวรนี่มันไม่ยอมใช้หนี้สักที ฉันเลยให้มาเจอแก ดูสิว่ามันจะเอายังไง” อาโอมิเนะ ไดกิ พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ตามสไตล์ของตัวเอง

“ไฮซากิหรอ... ไม่เจอกันนานเลยนะ” นัยน์ตาคมจ้องมายังไฮซากิ ที่ตอนนี้ถึงกับพูดไม่ออก เพราะไม่ว่าจะกี่ครั้ง เขาก็ยังคงไม่ชินอยู่ดี นั่นเพราะชายตรงหน้ามีนัยน์ตาสีไม่เหมือนกัน ข้างหนึ่งเป็นสีแดง ส่วนอีกข้างเป็นสีเหลืองทอง ทำให้คนตรงหน้าดูน่ากลัวมากขึ้นไปอีก

“อะ อาคาชิ...” ไฮซากิเอ่ยชื่อคนตรงหน้าเขาอย่างหวาดๆ

“ว่าไง... จะให้ตัดส่วนไหนของนายทิ้งดี หืม...” อาคาชิลุกและเดินขึ้นมาหาไฮซากิ ก่อนจะก้มลงไปสบตาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

“ฉะ ฉันขอเวลา....”

“เวลาของนายมันหมดลงนายแล้วเว้ย!!” อาโอมิเนะพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ไฮซากิจะทันได้พูดจนจบประโยค

พึ่บ!!

ผลั่ก!!!

ผั๊วะ!!!

ตุบ!!

“ไอ้เวรอาโอมิเนะ!!!” ไฮซากิลุกขึ้นไปกระชากคอเสื้อของอาโอมิเนะ ทันทีที่อาโอมิเนะพูดจบ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ไฮซากิก็โดนอาโอมิเนะผลักออกก่อนจะสวนหมัดเข้าที่ใบหน้าของไฮซากิเข้าอย่างจัง จนทำให้ร่างสูงของไฮซากิล้มลงไปกองกับพื้น พร้อมทั้งโทรศัพท์มือถือที่กระเด็นออกจากกระเป๋าเสื้อด้วย

มือเรียวของอาคาชิก้มลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือของไฮซากิดู ก่อนจะแสยะยิ้ม

“มือถือเครื่องนี้... ฉันขอแล้วกัน” อาคาชิยังคงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเหมือนอย่างเคย

“ดะ ได้ไงกัน!!! นั่นมัน...”

“ฉันจะยกหนี้ให้นาย แต่มีเงื่อนไข ถ้าทำไม่ได้ คราวนี้ก็อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยแกไปอีก...”

“อาคาชิ!!!”

“เงียบน่าไดกิ...”

“แกพูดจริงหรอ อาคาชิ!!” เสียงของไฮซากิดูมีความหวังมากขึ้น มันก็ยังดีกว่าให้เขาไปหาเงินเกือบล้านมาให้หนี้นั่นละ

“คิดว่าฉันพูดเล่นหรอไง” อาคาชิมองหน้าไฮซากิ ก่อนจะยื่นมือถือไปคืนให้ไฮซากิ

“อะไร... ไหนว่าจะเอามือถือฉันไป” ไฮซากิถามอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันสนใจคนในรูปนี้...” ทันทีที่อาคาชิพูดจบ ไฮซากิก็ถึงกับต้องขมวดคิ้ว แล้วรีบคว้ามือถือของตัวเองมาดู รูปหน้าจอมือถือของเขาคือรูปที่เขาถ่ายคู่กับเพื่อนคนหนึ่ง คนที่ปฏิเสธการช่วยเหลือจากเขายังไงละ

หึ!! เขาได้เอาคืนไวกว่าที่คิดเสียอีกนะ ทั้งหักล้างหนี้ได้ และได้แก้แค้น คุโรโกะ เท็ตสึยะ ไปในตัวด้วย!!